Hoofdstuk 4 Spreek niet

Het waren maar een paar seconden, maar het voelde ongemakkelijk - niet pijnlijk, maar vernederend. Dat was het eerste moment dat ik een intense haat voelde jegens mijn toekomstige schoonmoeder.

“We zijn klaar, mevrouw Sullivan. Ze kan zich nu aankleden.”

Ze knikte met een glimlach. Op de een of andere manier was ik eraan gewend geraakt om behandeld te worden alsof ik onzichtbaar was. De dokter keek me niet eens aan.

We moesten wachten, en mevrouw Sullivan raakte weer gefrustreerd. Ik was bang dat ze tegen het personeel zou schreeuwen, maar de dokter riep ons al snel binnen.

Hij glimlachte en overhandigde haar de documenten. Nadat ze ze had gelezen, pakte ze mijn hand, negeerde de dokter, en leidde me naar buiten, blij en tevreden. Zodra we in de auto zaten, draaide ze zich naar me om.

“Dus, wil je vandaag je trouwjurk zien?”

Wat kon ik daarop zeggen? Ik knikte.

“Goed, Alice, je kunt hem passen. Ik weet zeker dat die prachtige jurk je perfect zal staan.”

Ze startte de motor, en terwijl we reden, dacht ik na over deze mensen. Ze leken inderdaad wat mentale problemen te hebben. Ik kon nauwelijks geloven dat ze dachten dat hun gedrag normaal was.

We stopten bij een bruidswinkel. Toen we naar binnen gingen, begroette iedereen haar, terwijl ik compleet over het hoofd werd gezien. Het duurde lang voordat ze me vroegen voor de pasbeurt. De jurk was prachtig, dat moest ik toegeven, maar ze vroegen niet of ik hem mooi vond of een andere wilde passen. Dat was mijn trouwjurk, en daarmee uit. Ik dacht dat het meer leek op de droombruiloft van mevrouw Sullivan dan die van haar zoon of mij.

Toen we daar klaar waren, zei ze dat we naar huis konden gaan. Ze vermeldde dat we morgen naar bruidstaarten zouden kijken, en dat ik er een mocht kiezen als beloning voor mijn goede gedrag vandaag.

Voor haar was deze bruiloft het meest opwindende ter wereld, en ze wilde dat het perfect zou zijn - absoluut perfect.

Eindelijk was ik alleen in mijn kamer. Ik wenste dat ik met Lucas kon praten, maar zelfs als ze me zouden laten bellen, dacht ik dat het geen zin zou hebben. Hij kende me het beste, en ik was er zeker van dat hij me zelfs van veraf zou kunnen troosten, maar ik kon niet zo egoïstisch zijn. Vanaf zaterdag hoorde ik hier te zijn, met een naam die ik niet wilde. Ik kon zijn gevoelens niet beschadigen; hij moest me vergeten.

Ik zat op het bed en voelde de behoefte om iets te doen. Ik hoopte dat de regels niet zo streng waren dat ik mijn kamer niet mocht verlaten. Ik opende de deur en liep door de gang. Al snel kwam ik aan bij een andere kamer die een eetkamer en een woonkamer combineerde.

Terwijl ik rondkeek, zag ik enkele foto’s aan de muur. Ik liep dichterbij en zag twee onbekende mannen naast het echtpaar Sullivan. Er was ook een mooi meisje bij hen. Ze waren waarschijnlijk hun kinderen, en een van hen was waarschijnlijk de man met wie ik zaterdag zou trouwen.

Ik schrok toen ik een geluid achter me hoorde. Het was Lilly, de bediende. Ze glimlachte naar me, en ik glimlachte terug.

“Lilly, mag ik je iets vragen?”

Ze knikte met een glimlach.

“Welke is Gideon?”

Ze glimlachte breder en wees met haar wijsvinger naar een van de mannen. Ik voelde me verrast—beide mannen waren knap, maar Gideon... hij was perfect. Ik keek een tijdje naar hem en draaide me toen weer naar Lilly.

“Lilly, wat voor soort man is hij?”

Haar glimlach verdween onmiddellijk. Ze sloeg haar ogen neer en schudde haar hoofd. Toen ze weer naar me keek, legde ze haar vinger op haar lippen, gebarend dat ik stil moest zijn. Ik voelde me vreselijk, alsof ze me advies gaf. Terwijl ik naar haar keek, kwam er een vraag in me op.

“Waarom praat je niet? Ben je stom?” vroeg ik haar.

Ze richtte haar blik weer op de grond, maar ik pakte haar hand vast, vastbesloten om het te weten.

“Ik wil je gewoon beter leren kennen.”

Eerst stond ze roerloos, maar toen keek ze me een paar seconden aan en gebaarde dat ik naar haar moest luisteren. Ze hield haar kaak vast en gebruikte haar andere hand om te doen alsof ze iets afsneed.

Ik fronste, proberend te begrijpen wat ze wilde overbrengen. Ik had een vreselijke gedachte, maar kon niet geloven dat het waar was.

We zuchtten samen. Ik kon haar niet begrijpen, en zij worstelde om mij het duidelijk te maken. Ze keek om zich heen, zoekend naar papier en een pen, maar ik kon niets vinden waarop ze kon schrijven.

Uiteindelijk gebaarde ze duidelijk of ik het vervelend vond om in haar mond te kijken. "Nee," zei ik.

Ze opende langzaam haar mond. Een verschrikkelijk gevoel overspoelde me en mijn hele lichaam trilde toen ik zag dat haar tong ontbrak.

“Wat is er met je gebeurd?” vroeg ik, mijn stem trilde oncontroleerbaar terwijl ik het moment herinnerde waarop ze een schaar vormde met haar vingers een minuut geleden.

Ze pakte mijn hand en kneep erin, wanhopig proberend te communiceren. Het duurde een paar seconden voordat ik besefte wat ze wilde zeggen, en ik voelde me slechter toen ik begreep dat mijn eerste gedachte correct was.

Ze wilde dat ik instemde met alles wat ze me vertelden en altijd gehoorzaam was, zonder hen ooit in twijfel te trekken. Ik voelde dat ze me veel meer wilde vertellen, maar ik kon nauwelijks begrijpen wat ze probeerde te zeggen.

Ze wilde niet dat ik precies wist wat er met haar was gebeurd, maar na alle informatie en advies te hebben verzameld, begreep ik wat haar zonde was. Ze had met de verkeerde mensen op het verkeerde moment en op de verkeerde plaats gesproken, en nu moest ze daarvoor betalen met haar stilte.

Op dat moment voelde ik het gewicht van mijn situatie. Vanaf dat moment wilde ik alleen nog maar ontsnappen. Ik wist dat ik mentaal sterk moest zijn, en terwijl ik elke onredelijke eis van de familie opvolgde, begon ik mijn ontsnapping te plannen.

Op dat moment was er geen uitweg. Voor nu kon ik alleen maar bidden. Wat de familie of mijn toekomstige echtgenoot ook van plan was met mij, ik hoopte dat het niet dringend was, zodat ik tijd had om mijn ontsnappingsplan uit te werken.