"ความงามชวนกิน — ใครไอ้บ้าที่เคยพูดคำนี้?"

หลังจากท้องร้องครืดๆ เหมือนผายลมอีกครั้ง หลู่หนิงที่กำลังพิงหน้ารถริมถนนมองสาวสวย เงยหน้ามองแสงอาทิตย์ยามเย็นทางทิศตะวันตก

พระอาทิตย์ตกสีแดงอวบอิ่มนั้น ดูคล้ายริมฝีปากสีแดงของผู้หญิง ชวนให้หลงใหล แต่ในสายตาของหลู่หนิงกลับดูเหมือนขนมแผ่นใหญ่มากกว่า

หลู่หนิงกลืนน้ำลายมองพระอาทิตย์ตก ก้มหน้าพูดกับสุนัขบ้านขนสีเหลืองที่นอนอยู่ใต้ล้อรถ "เจ้าลา แกว่าไอ้หมอฮั่นปินหายไปตายที่ไหนวะ?"

ฮั่นปินเป็นเพื่อนวัยเด็กของหลู่หนิง ปัจจุบันทำงานอยู่ในเมืองหนึ่งทางภาคใต้

เช้าตรู่วันนี้ ฮั่นปินโทรมาบอกหลู่หนิงว่าจะกลับมา และนำของฝากพื้นเมืองมาด้วย ให้หลู่หนิงไปรับที่สถานีรถทางไกล

ตกลงกันไว้ว่าจะถึงตอนห้าโมงเย็น แต่รอจนฟ้าเกือบมืดแล้ว ฮั่นปินก็ยังไม่มา โทรศัพท์ก็ปิดอยู่ ไม่รู้หรือไงว่าหลู่หนิงวันนี้ยุ่งจนไม่ได้กินข้าวทั้งวัน?

ถ้าไม่เป็นห่วงว่าเขาจะเจออะไรไม่ดี หลู่หนิงก็กลับบ้านไปนานแล้ว

เจ้าลาแลบลิ้นออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่สนใจเขาเลย

"บ้าเอ๊ย กูเลี้ยงมึงฟรีๆ เลยว่ะ"

หลู่หนิงบ่นเบาๆ แล้วเริ่มกดโทรหาฮั่นปินอีกครั้ง

ในโทรศัพท์ยังคงมีเสียงแจ้งว่า 'หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้'

เสียงหญิงจากระบบที่ฟังดูอ่อนหวานนั้น ทำให้หลู่หนิงอยากหาแตงกวามาอุดปากเธอ — ขณะที่หลู่หนิงกำลังโมโหอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงแตรรถจากด้านหลัง: ปี้ปปี้!

เขาหันไปมอง เห็นรถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวคันหนึ่งจอดอยู่ในช่องจอดด้านหลัง

รถบีเอ็มดับเบิลยูต้องการออก แต่รถคันนี้กำลังขวางทางอยู่

คนขับเห็นหลู่หนิงพิงรถคันนี้ชมวิว เข้าใจผิดว่าเขาเป็นเจ้าของรถ จึงบีบแตรให้เขาขับรถไปข้างหน้า

หลู่หนิงไม่สนใจ หันหน้ากลับไปมองหา 'ความงามชวนกิน' บนถนนต่อ

เขาแค่อาศัยพิงหน้ารถเท่านั้น ไม่ใช่เจ้าของรถ ขวางทางคนอื่นจะเกี่ยวอะไรกับเขา?

สักพัก เสียงแตรรถดังมาจากด้านหลังอีก: ปี้ ปี้ปี้!

คราวนี้เสียงแตรดังมาก ดูเหมือนคนขับรถบีเอ็มดับเบิลยูจะโมโหแล้ว

"บีบไปสิ บีบบ้าอะไรนักหนา รอไปเหอะ กูก็รออยู่เหมือนกัน"

คนขับรถบีเอ็มดับเบิลยูโมโหเหรอ?

ฮึ! หลู่หนิงก็โมโหเหมือนกันนะ รถบีเอ็มดับเบิลยูแค่ออกไม่ได้ แต่เขายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนะ!

หันไปจ้องรถบีเอ็มดับเบิลยูอย่างเดือดดาลพลางพึมพำ หลู่หนิงก็หันหน้ากลับไป

เขาเพิ่งหันหน้าไปไม่นาน เสียงแตรก็ดังขึ้นอีกครั้งจากด้านหลัง: ปี้ ปี้——

คราวนี้เสียงแตรดังยิ่งกว่าเดิม เหมือนสว่านเจาะเข้าหูหลู่หนิง

หลู่หนิงที่หงุดหงิดอยู่แล้วโกรธจัด หันขวับไปตะโกนใส่รถบีเอ็มดับเบิลยู: "เฮ้ย! จะไม่เลิกรึไง บีบไห้งานศพรึไง?"

เขายังด่าไม่ทันจบ ประตูรถบีเอ็มดับเบิลยูก็เปิดออก ขายาวในถุงน่องสีดำยื่นออกมา

"โอ้โห ผู้หญิงนี่นา ขาน่าดูจังเลย"

เมื่อเห็นขาในถุงน่องสีดำสวยงามนั้น ความโกรธของหลู่หนิงก็ลดลงไปมาก: ต่อหน้าสิ่งสวยงาม ผู้ชายไม่ควรโมโหพล่อยๆ

เจ้าลาที่เมื่อกี้ดูไร้เรี่ยวแรง พอเห็นสาวสวยปรากฏตัวก็รีบมุดออกมาจากใต้รถ แลบลิ้นแดงยาว กระดิกหางอย่างกระปรี้กระเปร่า

"ไปให้พ้น เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยเห็นสาวสวยแล้วอยากเลียนิ้วเท้าเขาซะที?"

ถ้าไม่ติดว่ามีคนนอกอยู่ต้องรักษาหน้าให้เจ้าลา หลู่หนิงคงเตะมันไปแล้ว

หญิงสาวอายุราวยี่สิบต้นๆ ลงจากรถ

เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคอแหลม ปลดกระดุมสองเม็ด เผยให้เห็นขอบลูกไม้สีดำที่ทำให้ใจเต้น ด้านล่างเป็นกระโปรงสั้นสีดำสไตล์เกาหลี สวมรองเท้าส้นสูงหนังประดับเพชรสีเงิน ดวงตาสดใสฟันขาว แก้มแดงระเรื่อ ดูเหมือนเธอจะดื่มแอลกอฮอล์มาเล็กน้อย

ปัง! ซ่งชู่ฉือปิดประตูรถ เดินอย่างรวดเร็วมาหาหลู่หนิง คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย: "เฮ้ย นี่คุณเป็นอะไรเนี่ย?"

"เป็นอะไรยังไง?"

หลู่หนิงชำเลืองมองทิวทัศน์ในเสื้อคอแหลมของสาวสวย ทำหน้าไม่รู้เรื่อง

"รถคุณขวางทางฉัน ฉันบีบแตรตั้งหลายครั้งแล้ว ทำไมคุณไม่ขยับล่ะ?"

ซ่งชู่ฉือที่มีอาการเมานิดๆ พูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

"ผมขยับไม่ได้ เพราะผมไม่..."

หลู่หนิงกำลังจะบอกว่าเขาไม่ใช่เจ้าของรถ แต่ถูกซ่งชู่ฉือพูดแทรก ชี้นิ้วที่จมูกเขาพูด: "คุณมีสิทธิ์อะไรไม่ขยับ? คุณคิดว่านี่บ้านคุณเหรอ? รีบๆ เข็นรถไปข้างหน้าเลย อย่าขวางทางฉัน!"

หลู่หนิงยอมรับว่าซ่งชู่ฉือสวยมาก ถ้าเธอยอมนอนกับเขา เขายินดีมอบทุกอย่างที่มี

แต่สาวสวยแค่ไหนก็ต้องมีเหตุผลสิ ยังไม่ทันฟังเขาอธิบายก็ชี้หน้า ทำเหมือนดุหลานชาย คิดว่าเขาใจเย็นนักเหรอ?

หลู่หนิงโมโหเช่นกัน ยกมือปัดมือเธอออก พูดอย่างไม่เกรงใจ: "จะชี้อะไรนักหนา? ผมจะไม่ขยับ คุณจะทำอะไรผมได้?"

"คุณ...คุณ...รอดูนะ!"

ซ่งชู่ฉือไม่คิดว่าหลู่หนิงจะมีท่าทีแย่ขนาดนี้ ไม่มีเหตุผลก็แล้วไป ยังกล้าลงมือกับเธอ ความโกรธพลุ่งขึ้น หยิบกระเป๋าขึ้นมาจะโทรเรียกคน: ไอ้บ้านนอก กล้าดีมาเถียงฉัน!

เมื่อเห็นว่าสาวสวยไม่เคารพหลู่หนิง เจ้าลาก็แยกเขี้ยว ส่งเสียงครืดๆ ในลำคอ

เจ้าลาเข้าข้างคนไม่เข้าข้างเหตุผลเสมอ ต่อให้อีกฝ่ายเป็นสาวสวย ถ้ากล้าแยกเขี้ยวใส่หลู่หนิง มันก็จะดุใส่

หลายปีมานี้ หลู่หนิงถือว่ามันเป็นพี่น้อง ตอนนี้มีคนจะรังแกพี่ใหญ่ น้องชายไม่ออกหน้า แบบนั้นมันไม่ใช่น้ำใจชายชาตรีชัดๆ

การปรากฏตัวของเจ้าลาทำให้ซ่งชู่ฉือตกใจมาก เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยอัตโนมัติ ขณะนั้นชายคนหนึ่งก็วิ่งผ่านหลังเธอมา กระชากกระเป๋าไป แล้ววิ่งหนีไป

"อ๊ะ! ปล้น...ปล้น..."

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันทำให้ซ่งชู่ฉือมึนงง ชี้ไปที่คนปล้นกระเป๋า พูดติดอ่าง

หลู่หนิงช่วยพูดให้จบด้วยความหวังดี: "ปล้นทรัพย์"

จริงๆ แล้วตอนที่คนนั้นวิ่งผ่านมา หลู่หนิงก็เห็นแล้วว่าเขาจะทำอะไร

แต่เขาไม่ได้ช่วย ใครใช้ให้ซ่งชู่ฉือหยิ่งนัก คิดว่าตัวเองสวย ดื่มเหล้ามานิดหน่อย ก็กล้าชี้หน้าด่าผู้ชายเหรอ?

หลู่หนิงใจกว้างไม่ถือสาเธอ แต่ก็ไม่เดือดร้อนที่คนอื่นจะปล้นกระเป๋าเธอ

"อ๊ะ นั่นปล้นทรัพย์นี่!"

เมื่อได้รับคำเตือนจากหลู่หนิง ซ่งชู่ฉือก็ตื่นจากภวังค์ ร้องเสียงแหลม: "กรี๊ด! ช่วยด้วย มีคนปล้นทรัพย์!"