De Koningin van de Alpha

Isabelle staarde naar de onbeweeglijke gestalte die op de roestige aarde voor haar lag. Het was duidelijk dat hij menselijk was, maar volkomen bewegingloos. Met lichte terughoudendheid en voorzichtigheid keek ze om zich heen op zoek naar een teken van wie hem daar had gebracht of wie de oorzaak was van zijn bijna-dood situatie. Ze zag geen voetafdrukken en de lucht rook ook niet naar iemand anders, alleen naar de bloedgeur en de sterke mannelijke geur van de vreemdeling. Ze gebruikte haar twee handen om hem op zijn buik te draaien, waar een grote bloedende wond ergens rond zijn borst door zijn shirt stroomde. Een andere wond droeg bij aan de bloedgeur vanaf zijn voorhoofd en een dun litteken ontsierde zijn opvallende gelaatstrekken alsof hij opzettelijk was gesneden van enkele centimeters boven zijn oog tot aan de zijkant van zijn lippen. De bleke kleur van zijn huid bracht haar uit haar gedachten en zorgde ervoor dat ze snel handelde.

Zijn situatie vereiste duidelijk onmiddellijke aandacht en niet slechts observatie. Isabelle drukte haar hoofd tegen zijn borst om zijn pols te voelen terwijl haar vingers onder zijn neus naar zijn adem zochten. Zijn pols gleed langzaam weg van de wereld naar het onbekende en Isabelle wist op dat moment dat ze geen andere keuze had dan de vreemdeling onmiddellijk te helpen.

In haast scheurde ze de mouwen van haar jurk af om het bloed te stoppen dat onophoudelijk uit zijn lichaam naar de donkere aarde stroomde. Met pure vastberadenheid en sterke wilskracht trok ze hem wonderbaarlijk met een kracht die ze nooit had geweten dat ze bezat naar het bijna vervallen huisje waar ze de afgelopen dagen onderdak had gevonden. Met een kreun legde ze hem bij de haard die ze had aangemaakt voordat ze op zoek ging naar voedsel, waarna ze de vreemdeling voor dood achterliet. Het water kookte al op het vuur, dus gebruikte ze haastig het schone water om zijn wonden te reinigen en ook om de ernst en diepte ervan te observeren.

Zijn lippen hadden alle kleur verloren en zijn hele lichaam volgde snel. Zijn fysiek vertoonde dat van een man die gewend was aan zwaar werk en de bruine tint op zijn huid was een duidelijk teken dat hij buiten werkte. Een sterk gevoel van kracht en macht straalde van hem af, wat Isabelle deed afvragen hoe zo'n duidelijk sterke man was neergehaald en aan de deur van de dood was geschoven.

Haar nieuwsgierigheid opzij zettend, trok ze het shirt los dat aan zijn huid kleefde door het bloed dat hij had verloren en huiverde bij de scherpe prikkel van bewustwording die ze voelde toen haar vinger over zijn blote borst streek. Haar slanke en melkachtige witte hand schoot naar zijn voorhoofd om zijn temperatuur te voelen en ze voelde dat hij zo heet was dat het een gemiddelde man zou kunnen uitschakelen. Met een sissend geluid en gefronste wenkbrauwen begon ze haar best te doen om de man schoon te maken.

Isabelle greep haar genezingszakje van de tafel en verzamelde al haar moed om de wonden grondig te reinigen, die, als ze onbehandeld zouden blijven, geïnfecteerd konden raken en het verlies van zo'n intrigerende man konden veroorzaken. Ze hechtte de wond op zijn borst en pas nadat ze zeker wist dat er geen kans op infectie meer was, bracht ze een kompres aan op het litteken op zijn gezicht en wat geneeskrachtige kruiden op de wond op zijn voorhoofd.

Om er zeker van te zijn dat alles bedekt was, trok Isabelle met trillende vingers de rest van zijn kleding uit. Ze worstelde met de sluitingen van zijn broek en met afgewende ogen hielp ze hem eruit, haar vingers trilden toen ze zijn blote dijen aanraakte voor inspectie voordat ze zijn laarzen uittrok.

Gelukkig waren er geen wonden op de lagere delen van zijn lichaam.

Ze liet hem zijn ondergoed aanhouden voordat ze de andere kledingstukken verzamelde om te wassen, zodat hij schone kleren zou hebben als hij wakker werd.

Een rilling liep over haar rug door de kou die ze voelde toen ze het huis uitliep, Isabelle stopte in trance bij de deur.

"Als ik het koud heb met mijn kleren aan, vraag ik me af hoe hij zich voelt." Ze sprak hardop tegen zichzelf voordat ze haastig het huis weer binnenging.

De vreemdeling lag precies zoals ze hem had achtergelaten, met een stille gebed tot God voor gezondheid drapeerde ze haar enige mantel over zijn lichaam, waarbij ze zijn borstgebied open liet.

Met nog een gebed voor veiligheid snelde ze het huis uit naar de nabijgelegen stroom. Ze waste wat er over was van zijn gescheurde shirt en broek, maakte zijn laarzen schoon voordat ze terugkeerde naar het huisje om ze bij het vuur te drogen. Ze hield de kledingstukken in haar handen en blies bij de haard totdat elke kant droog was.

Ze gaapte, een gevolg van de vermoeidheid en honger die ze diep in haar botten voelde. Het was gevaarlijk om de vreemdeling helemaal alleen in zo'n weerloze positie achter te laten, vooral omdat de reden waarom hij voor dood bij haar huis was achtergelaten nog steeds een raadsel voor haar was, maar het was net zo gevaarlijk om de nacht door te brengen zonder iets te eten.

Haar maag rommelde geïrriteerd, waardoor ze impulsief naar de deur liep. Isabelle draaide zich om en liet haar blik op de vreemdeling vallen voordat ze zonder een achterwaartse blik naar buiten liep.

Verschillende gedachten flitsten in en uit haar hoofd terwijl ze dieper het bos in liep, waar het donkerder was en de bomen bogen voor het gefluit van de wind omdat de duisternis de wereld al had opgeëist. Onbewust hield ze haar jas steviger vast en begroef haar handen dieper in de zakken.

De jacht op voedsel was een succes voor haar omdat ze een paar konijnen en vissen uit de stroom wist te halen.

Isabelle verspilde geen tijd en keerde terug naar haar huisje. Haar blik viel op de vreemdeling die zo stil als een standbeeld op de grond lag waar ze hem had achtergelaten. Alleen het rijzen en dalen van zijn borst was het bewijs dat er nog een hart in zijn borstkas klopte en bloed door zijn aderen stroomde. Ze liet zich op haar knieën voor hem zakken en drukte een bleke handpalm tegen zijn voorhoofd om zijn temperatuur te voelen. Een zucht ontsnapte aan haar lippen toen ze merkte dat het iets koeler was dan voorheen, toen ze het huisje verliet om zich te wassen.

Nadat ze hem had afgekoeld, stroopte ze de konijnen, maakte thee van verse muntblaadjes en citroengras, en zette haar vlees op om te koken terwijl ze de vis bewaarde voor een andere dag. Het duurde niet lang voordat ze genoeg had gegeten en de rest opborg voor de vreemdeling, voor het geval hij snel wakker zou worden en voor de komende dagen, omdat ze genoeg hadden om een paar dagen mee door te komen.

Tegen die tijd was de lucht een dreigende tint blauw geworden, koude wind suisde door de gebroken ramen en bewoog de gordijnen alsof ze niet bestonden. Isabelle huiverde toen de bries in haar botten trok, ze keek naar de man op de met tapijt bedekte vloer en vervolgens naar het bed in de verste hoek van de kamer.

Beter bedekt dan op het zachte matras liggen, dacht Isabelle.

"Hij is bewusteloos, hij zal het niet weten," fluisterde ze tegen zichzelf voordat ze dichterbij kwam. "Wat hij niet weet, kan hem geen kwaad doen." Haar zachte stem vulde de lucht voordat ze onder de mantel schoof.

Een rilling van bewustzijn trok van haar hoofd tot aan haar tenen bij het voelen van al zijn mannelijke warmte dichtbij haar. Ze raakten elkaar niet eens aan onder de mantel, maar het voelde toch honderd graden warmer. Met een zucht nestelde ze zich direct naast zijn hand en viel in slaap.

Het was de meest vredige slaap die ze in dagen had gehad, sinds ze in het huisje woonde.

Isabelle werd de volgende dag met een schok wakker. In haar slaap had ze zich tegen hem aangedrukt en de koortsige hitte die van hem uitging, brandde op haar bleke huid. Met trillende vingers haastte ze zich om een vuur te maken om hem te verwarmen voordat ze zijn verhitte huid met een schone spons afkoelde.

De hele dag ging voorbij zonder dat hij ook maar met een vinger bewoog, en zo ook de volgende dag. Tegen die tijd begon Isabelle al bang te worden voor de uitkomst van zijn koorts, omdat de laatste keer dat ze een man zo levenloos op de grond zag liggen niet lang geleden was, en die man overleefde het niet lang daarna. Hij liet de koorts hem overweldigen en met zijn ziel vertrekken.

Isabelle was niet iemand die snel opgaf, vooral niet als ze zo'n sterke band voelde met de gewonde. Ze wist diep in haar hart dat hij een overlever was. Een man die zo sterk en mannelijk was, kon niet bezwijken aan de hitte van het vuur. Hij was meer geschikt om te sterven na het veroveren van de wereld, maar niet alleen in het bos zonder iemand die hem een fatsoenlijke begrafenis zou geven.

Op de vierde dag, terwijl Isabelle tegen hem aan gesnuggeld onder de mantel sliep, gingen zijn ogen onopgemerkt voor haar open. Isabelle kreunde in haar slaap en schoof onbewust dichter naar hem toe, haar beweging trok zijn aandacht, maar zwakte en de droogte van zijn keel weerhielden hem ervan om te bewegen of te spreken. Hij opende zijn mond om te praten, maar er kwam niets uit, na verschillende pogingen gaf hij het op en bezweek aan de slaap die hem tot zijn ergernis inhaalde.

De volgende twee dagen gleed hij in en uit het bewustzijn terwijl een koorts die wedijverde met die van de afgelopen dagen bijna zijn ziel nam op een waanzinnig punt. Isabelle deed alles wat ze kon, reinigde zijn wonden grondig, onderzocht zijn hechtingen, dag in dag uit bleef ze aan zijn zijde. Elke kreun van pijn scheurde aan het vlees van haar hart, de spasmen die zijn lichaam schudden, de stuiptrekkingen die zijn verstand verwoestten en de manier waarop zijn ogen levenloos opengingen in de greep van koorts en pijn ontgingen haar niet, ze was getuige van zijn zwakste staat.

Ze hield zijn hand in de hare de hele tijd vast, de warmte en het genot van hun handpalmen die elkaar raakten gaven haar hoop, het maakte haar des te meer bewust dat deze man menselijk was en hopelijk en binnen korte tijd zou herstellen van zijn staat van bijna-dood.

Pas toen zijn koorts was verdwenen en een meer acceptabele temperatuur in zijn systeem had plaatsgevonden, verliet ze zijn zijde, liet ze zijn hand los en liet de eenzame traan die smeekte om vrijgelaten te worden vanuit haar ogen naar haar kin stromen, zonder deze weg te vegen staarde ze naar de rusteloze man die een dag geleden bijna door de dood werd overwonnen.

Een keer, toen zijn ogen opengingen midden in de ergste koorts, keken zijn ogen die getroffen leken rechtstreeks in de hare en zijn lippen bewogen, ze ving het woord "engel" op toen hij het mondde en liet zijn ogen weer sluiten.

Die nacht, terwijl ze zijn hechtingen testte om te voelen of ze klaar waren om verwijderd te worden, vlogen zijn ogen open en vestigden zich op de hare alsof in een roes, toen de roes opklaarde bood Isabelle hem snel water aan uit een beker om zijn droge keel te bevochtigen en hield zijn hoofd op haar schoot ter ondersteuning.

Hij dronk het water alsof het het laatste was dat hij zou krijgen, met zoveel kracht en pas toen de beker leeg was, wendde hij zijn ogen van de hare af. Ze schoof lichtjes om zijn hoofd terug te leggen op het geïmproviseerde kussen dat zijn hoofd op de vloer ondersteunde, maar werd gestopt door zijn hand op haar pols.

Zijn greep op de hare was sterk toen hij vroeg: "Wie ben jij?".