POV van Camilla

ALPHA'S GEHAATTE METGEZEL

HOOFDSTUK EEN

Camilla’s POV

Mijn hart bonkt en om de een of andere reden bijt ik op mijn tong. Ik ben altijd zenuwachtig, maar vandaag is anders en hij weet het. Hij ziet me op mijn tong bijten. Hij weet hoe belangrijk dit voor ons beiden is.

Met mijn handen gekruist achter mijn rug trek ik mijn lippen in een pruillip; als er één ding is waarvan ik weet dat hij er niet tegen kan, zijn het mijn puppyogen.

Zijn reactie was vertraagd, extreem berekend, maar ik weet wat het is voordat hij het zegt. Hij zucht en ik weet wat het antwoord is, ongetwijfeld een ja.

"Goed, Milla. Je kunt hebben wat je wilt," zegt hij terwijl hij achter zijn hoofd krabt.

Ik denk niet na voordat ik mijn armen om hem heen sla en hij me lachend omhelst.

"Dank je, dank je!" blijf ik herhalen, springend in zijn omhelzing.

"Alpha, we hebben je nodig," zegt iemand achter me, buiten adem.

Ryan laat me los en ik bekijk de man die voor ons knielt, hij lijkt een marathon te hebben gelopen en dat kan maar één ding betekenen, problemen.

"Wat is er gebeurd?" vraagt mijn broer Ryan, Alpha van de Dark Moon roedel, terwijl hij me achter zich trekt. We noemen Ryan de Mystieke omdat hij gewoon te goed is om waar te zijn. Ryan is de beste Alpha die deze roedel heeft gehad sinds mijn oom Enrique, zijn vader.

"Ze staan op het punt aan te vallen," antwoordt de man, zijn hoofd nog steeds gebogen.

"Camilla, ga naar je kamer en doe de deur op slot," beveelt Ryan zonder naar me te kijken, zijn toon is vastberaden en duidelijk met angst.

Ik weet wat er gebeurt als Ryan woedend is en dit is een van die momenten. Ryan heeft me altijd weggehouden van die kant van hem, of van iemand anders.

Ik kijk nooit naar iets met geweld erin omdat ik reageer... nou laten we zeggen dat mijn reactie niet prettig is. Ik ren naar mijn slaapkamer en sluit de deur achter me. Ik begin achteruit te tellen om mijn aandacht af te leiden van het geluid dat ik buiten hoor, maar mijn poging is tevergeefs. Ik hoor een hoog gegil, en nieuwsgierigheid zinkt in samen met de angst.

Ik probeer mezelf ervan te weerhouden om door het raam te kijken, maar ik betrap mezelf erop dat ik erdoor gluur. Het eerste wat ik zie is een man van middelbare leeftijd met een zwaard die op het punt staat mijn andere broer Michael doormidden te hakken.

"Nee!"

Ik gil voordat ik langs de muur naar beneden glijd tot ik op de vloer zit en mijn knieën tegen mijn borst wieg.

Heer nee, alsjeblieft nee. God laat goede mensen niet voor niets sterven, dus Michael is oké toch? Wacht, maar als hij stierf terwijl hij deze roedel probeerde te beschermen, dan zou hij voor een goede zaak zijn gestorven, toch? 'Nee Camilla, denk niet zo,' zeg ik tegen mezelf. Ik kan de tranen die nu mijn zicht vertroebelen niet stoppen, niet dat ik überhaupt iets probeer te zien.

De deur van mijn slaapkamer zwaait wijd open, ik sta op het punt opnieuw te gillen als ik zie wie het is, ik ontspan. "Kom hier lieverd, waarom heb je door het raam gekeken?" vraagt mijn vader terwijl hij zijn armen voor me opent.

Ik aarzel niet om naar hem toe te rennen. Hij strijkt over mijn rug en kust de bovenkant van mijn hoofd. "Ik ben bang... Michael... hij... die... man..." Mijn stem klinkt hees.

"Maak je geen zorgen over hem. Hij is in orde en jij bent veilig, je bent hier altijd veilig, prinses," verzekert hij me en ik knik als antwoord. Ik weet dat ik veilig ben bij hem zolang mijn broers bij me zijn en hij ook, er kan me niets overkomen.

"Je weet dat je sterk moet zijn, prinses, je kunt niet alles je laten raken," zucht hij.

Ik trek me terug uit zijn omhelzing en knipper naar hem, terwijl ik mijn tranen wegveeg. Mijn vader is een groot deel van mijn leven geweest sinds ik twee jaar oud was.

Mijn ouders zijn omgekomen bij een auto-ongeluk toen ik twee was, mijn oom Enrique, die toevallig de jongere broer van mijn vader is, heeft sinds die tijd de voogdij over mij gehad. Ik noem hem papa en zijn vrouw mama.

Hij en zijn vrouw Reina hebben mij opgevoed als hun eigen dochter, ik was de jongste van hun kinderen, ze hadden slechts vijf kinderen. Selena die trouwde met een roedelarts in een verre roedel, we zien haar nooit meer.

Delilah die ook trouwde met een krijger in dezelfde roedel als Selena. Dan Ryan, onze huidige Alpha, en de tweeling Michelle en Michael. Michelle is getrouwd met een lid van de Midnight Saints roedel.

Hij geeft me een kus op mijn hoofd, “Ik zou willen dat ik je voor altijd kon beschermen.”

“Ryan zei dat ik naar school mag.” Ik snuif, glimlachend ongemakkelijk naar hem.

Ik ging vroeger naar school, maar de kinderen plaagden me omdat ik niet zoals hen was, dus haalde mijn moeder me van school en sindsdien ben ik thuisonderwijs gegeven. Dit zou mijn laatste jaar moeten zijn. Ik zou graag de ervaring van een echte middelbare school willen meemaken.

Ik ben eerlijk gezegd moe van het zien op televisie en het lezen erover in mijn vele, vele romans. Ik wil het zelf ervaren. Ryan zei dat hij me niet in een school kon krijgen omdat het midden in het semester is, maar ik heb hem overtuigd en hij zal regelingen treffen zodat ik maandag naar school kan gaan.

Ik zal extra hard moeten werken, maar ik leer vrij snel en ik krijg veel academische erkenning.

Ik ben altijd blootgesteld aan de eind- en midterm papieren van een bepaalde school, leraren van die school hebben altijd papieren naar mij gebracht en gewacht tot ik de testen voltooid had, en ze vergelijken mijn cijfers met andere studenten. Volgens hen ben ik een vijfsterrenstudent, ik krijg alleen maar A’s, niets minder. Mijn vader heeft een fortuin uitgegeven aan mijn opleiding en dat weerspiegelt zich in mijn academische prestaties.

“Oh, dus daarom heb je een bestelling geplaatst voor brillen?” Hij lacht.

Ik grimaceer, “Ik heb ze nodig.”

“Prinses, we hebben je ogen onderzocht, je zicht is uitstekend. Dus vertel me, waarom sta je erop die brillen te dragen?”

“Nou, ummm, mensen kijken raar naar mijn ogen en ik vind dat niet leuk.” Zeg ik eerlijk.

Ik heb bruine contactlenzen en modebrillen gedragen om mijn ogen te verbergen, het trekt minder aandacht naar mij en maakt me minder opvallend na alles wat er in het verleden is gebeurd. Mensen noemden me een freak omdat ik ogen had die anders waren dan die van hen en ik had geen wolf, heb die nog steeds niet. Ik lijk op de kant van de familie van mijn moeder, zij was blijkbaar mens.

“Luister, jij bent alles wat puur is in deze roedel. Je bent mooi en slim, laat niemand je anders vertellen.” Zegt papa terwijl hij door mijn haar woelt.

Ik heb genoeg mensen ontmoet om te weten dat ik niet ‘mooi’ ben volgens de maatschappelijke normen.

Dus wat zeg ik? “Dank je, papa, maar ik wilde vragen… mag ik met iedereen mee naar Beta’s feestje?” smeek ik.

Net als Ryan is zijn antwoord weloverwogen en goed doordacht. “Ik zal met Ryan praten en hij zal ervoor zorgen-”

“Hij zal het niet goed vinden.” Zeg ik, fronsend. Ryan laat me niet naar de meeste feestjes gaan die in de roedel worden gehouden, dus buiten de roedel? Ik betwijfel of hij me buiten de roedel zou laten gaan.

“Ik zal ervoor zorgen dat hij het goed vindt, prinses.” Zegt hij oprecht.

Springend op en neer klap ik in mijn handen.

“Maar je moet de hele tijd bij Luna of Beta blijven.” Waarschuwt hij.

“Ik beloof het.” Ik giechel, met mijn vingers gekruist achter mijn rug.

Zijn hoofd kantelt iets. "Hmm, waarom kruis je je vingers?"

Ik lach en zwaai met mijn handen voor zijn gezicht. "Ik moet gaan inpakken. Je moeder vermoordt me als ik weer mijn vlucht mis." Zegt hij terwijl hij mijn voorhoofd kust.

"Ik zal jullie beiden zo missen." Zeur ik.

Met een opgetrokken wenkbrauw onderdrukt hij een glimlach, "Misschien moet ik je meenemen?"

Mijn antwoord is snel, "Nee, nee. Rusland is prachtig deze tijd van het jaar en maak je geen zorgen, ik zal hier zijn als je terugkomt." Zeg ik, terwijl ik diep ademhaal nadat de woorden mijn mond hebben verlaten.

"Dat hoop ik, prinses." Zijn stem is laag met een vleugje bezorgdheid, wat mij op mijn beurt zorgen baart. "Nou.. laat me je helpen met inpakken." Glimlach ik.

"Nee, het is goed prinses. Ga maar met je vrienden hangen of doe wat jullie tieners ook doen."

Zoekend naar humor in zijn ogen, frons ik. "Ik heb geen 'vrienden' en ik doe niet wat normale tieners doen." Ik haal mijn schouders op. En echt, dat doe ik niet. Ik heb een groep waarmee ik vaak interacteer, maar we zijn geen vrienden. Ik voel dat iedereen verplicht is om aardig te zijn omdat ik het zusje van de Alpha ben en het is zielig. Ik weet dat ze me HATEN.

Papa zucht, "Oh Camilla." Hij steekt zijn hand uit, ik neem hem. Hij laat een kleine grom van frustratie horen voordat hij de achterkant ervan kust. "Mijn lieve kind." Grijnst hij.

Ik voel warmte mijn hart vullen, "Ik hou van je." Antwoord ik, glimlachend van oor tot oor, hopend dat hij ook glimlacht, en dat doet hij, alleen reikt het niet tot zijn ogen. "Ik hou ook van jou, mijn prinses. Ik heb nog één laatste.."

Het geluid van een trillende telefoon snijdt erdoorheen, hij grijpt in zijn zak om het eruit te halen en veegt de antwoordoptie. Ik kijk toe terwijl hij het naar zijn oor brengt, zijn andere hand nog steeds de mijne vasthoudend. "Hé! Ja, ik herinner het me, ik was net Camilla aan het controleren." Vertelt hij de beller, terwijl hij mijn hand opnieuw naar zijn mond brengt, kust hij die.

Dat is zijn manier om afscheid van me te nemen, hij laat mijn hand los en loopt naar de deur, "Ik weet het, ik ben nu onderweg." Hoor ik hem zeggen voordat zijn stem volledig verdwijnt in de gang.

Mijn ouders reizen veel en ik maak me altijd zorgen dat ze hetzelfde lot zullen ondergaan als mijn biologische ouders, maar ze hebben me verzekerd dat zo'n tragedie me niet twee keer kan treffen. De eerste keer was ongelukkig en mama Reina zegt dat God het goedgemaakt heeft door mij naar hen te brengen omdat ze een miskraam hadden in het jaar dat ik geboren werd.

Soms mis ik mijn biologische ouders, vooral mijn moeder. Ik krijg levendige dromen over haar, waarschijnlijk opgewekt door elk verhaal dat ik over hen heb gehoord. Ik had ze graag beide willen leren kennen, maar in ieder geval hebben ze mij leren kennen en ze waren de beste ouders voor mij, dat zegt papa.

Ik heb veel homevideo's van mijn ouders gezien, ze hadden camera's door het hele huis en de beelden zijn helder als de dag, zelfs na al die jaren. Het is alsof ze wisten dat ze zouden sterven voordat ik opgroeide, ze filmden altijd, ze zagen er allebei uit alsof ze rechtstreeks uit een sprookje kwamen.

Mijn moeder was volledig schitterend, ik wou dat ik op haar leek. Ze had de mooiste ogen die ik ooit heb gezien, papa beweert dat ik mijn ogen van haar heb gekregen, hoewel de mijne een lichtere tint violet zijn dan de hare waren.

Ze had prachtig haar dat een centimeter boven haar sleutelbeen viel, haar glimlach kon elke kamer verlichten, ze was onwerkelijk. Mijn vader was knap en echt lang. Soms wens ik dat ik tenminste zijn lengte had geërfd.

Hij had donkerbruin haar, grijsachtige ogen. Ik kon zien aan de manier waarop hij naar mijn moeder keek dat hij haar adoreerde alsof ze het kostbaarste juweel was dat een koning bezat en dat was ze voor hem.

Ik pak een boek van mijn boekenplank en ga op zoek naar Arielle, Ryans partner. Ik werp een snelle blik op mijn polshorloge terwijl ik naar haar zoek.

16:24 uur, ze is waarschijnlijk met haar vriendinnen in de eetkamer aan de westkant. Twee van de partners van haar vriendinnen behoren tot een andere roedel, maar Ryan, de goede echtgenoot die hij is, heeft wat van zijn mensen geruild zodat Arielle haar geliefde vriendinnen bij zich kon hebben. Aan de andere kant heb ik altijd gedacht dat hij dat deed omdat hij het niet leuk vindt als ze weg is, zodat hij haar in de gaten kan houden.

Terwijl ik naar de eetkamer loop, bevestig ik mijn vermoeden. Bingo! Ze is in de eetkamer met Ashanti, Vanessa en Tamina. Ashanti en Arielle met hun bijpassende T-shirts en roze haar, een vreemde kleur, maar ze maken het werkbaar. Vanessa zegt iets tegen hen en ze doen alsof ze het nog nooit eerder hebben gehoord. Terwijl ik verder naar binnen loop, grijns ik terwijl ik hen nader. "Hoi." Ik steek mijn hand op om naar hen te zwaaien.

Ze richten hun aandacht op mij en laten hun beste glimlach zien, oprechte glimlach. "Hoi, schat." zeggen ze in koor. Ik glimlach beleefd, "Raad eens? Papa zei dat hij Ryan zal overtuigen om me met jullie mee te laten gaan naar het feest van de Beta."

"Duh, natuurlijk kom je. Ik heb dit feest gepland, je moet er zijn." giechelt Ashanti, terwijl ze met haar haar om haar vinger draait. Beta is haar echtgenoot.

Arielle kijkt van Ashanti naar mij, "Ik hoop dat je niet bang bent geworden door die hulpkreet van de Frenxo-roedel."

Ik wil nee zeggen, maar dat is niet het geval. Ik haal mijn schouders op, beelden van wat ik eerder zag overspoelen mijn gedachten. Ik haal diep adem en kijk naar Arielle. "Is Michael oké?"

Ze giechelt, haar hoofd valt naar achteren en wanneer haar ogen de mijne ontmoeten, knikt ze. "Ja, hij is goed. Hij bezorgt dode lichamen aan de Frenxo-roedel." Ze glimlacht stralend van trots.

Ze houdt van haar zwager en het feit dat hij een geweldige krijger voor deze roedel is, is een bonus voor haar. Ze maakt zich minder zorgen omdat hij het vuile werk goed en met gratie afhandelt, een donkere gratie.

"Zet je geluidsbarrière aan." Nessa glimlacht, zwaaiend met mijn koptelefoon in de lucht. Terwijl ik om de tafel loop, glimlach ik en vorm een stille 'Dank je' naar haar voordat ik naast Mina ga zitten. Vanessa schuift de koptelefoon naar me toe en ik zet hem op, druk op play op een van de afspeellijsten op haar telefoon.

-En zo gaan ze door met hun gesprek, een dagelijkse dosis van wat ze hebben gedaan of wat er gebeurde in de tv-show die ze allemaal kijken, wat Arielle nauwelijks tijd heeft om te zien en ik? Ik leg de roman op tafel en sla pagina 243 van een donkere romantische roman om.

Het boek dat ik gisteren ben begonnen te lezen en laat me zeggen dat het me emotioneel uitput, wat misschien de reden is dat ik het niet kon neerleggen tot twee uur 's nachts, naast het feit dat het een meesterwerk op zijn best is. Ik ontdekte lang geleden dat ik gedij op dingen die me uitputten, de pijn, de angst, het herinnert me eraan dat ik nog steeds adem omdat dode mensen niet voelen toch?

Of doen ze dat wel? Ik volg een regel dialoog met mijn vinger, maar mijn gedachten dwalen af. Een vreemde rilling kruipt over mijn ruggengraat, kouder dan de airconditioning in de eetzaal.

Mijn blik gaat van de pagina omhoog en landt op de uitnodigingskaart die onschuldig op de tafel ligt tussen Arielle en Ashanti. Het feest van de Beta. Om de een of andere reden slaat mijn hart een paniekerig ritme tegen mijn ribben, een waarschuwingsdrum die ik niet kan ontcijferen.