Boeiende Vrouw

De avond voor haar bruiloft worden Winnie en haar stiefzus ontvoerd, maar haar verloofde redt alleen de zus...

De ontvoerder grijnst en springt op haar af, scheurt haar kleren uit elkaar.

Winnie Anderson is een terughoudend en deugdzaam meisje. Ze kan het nog steeds niet geloven en smeekt domweg: "Alsjeblieft! Kun je nog even wachten? Daniel Davis beloofde het losgeld te betalen..."

De ontvoerder grijnst en draait een nummer, schreeuwend: "Ava Anderson, je zus is echt dom!"

Winnie's gedachten worden leeg.

Winnie hoort haar stiefzus aan de andere kant van de telefoon spottend zeggen: "Geloofde je echt dat je verloofde je zou komen redden? Laat me je de waarheid vertellen, ik ben zwanger van zijn kind!"

Winnie's gezicht verbleekt als ze vraagt: "Wanneer zijn jullie samen gekomen?"

"Hij heeft altijd van mij gehouden. Bij jou zijn was gewoon een manier om hem te helpen een bedrijf te starten! Nu hij de CEO is, raad eens waarom je ontvoerd bent?"

Winnie voelt haar ledematen koud worden en schudt herhaaldelijk haar hoofd. "Ik geloof het niet, laat Daniel het me zelf vertellen!"

"Hij ligt in mijn bed. Ik kon hem niet weerstaan, zelfs niet toen ik zwanger werd."

Een gevoelloze stem komt van de telefoon, "Winnie, je bent niet langer nuttig. Goede reis!" zegt Daniel onverschillig.

Boem! Het besef dringt tot Winnie door en haar gezicht wordt extreem bleek. Acht jaar liefde bleek slechts een bedrieglijke manipulatie te zijn. Hij wil haar dood voor het overnemen van het bedrijf! Tranen beginnen oncontroleerbaar over Winnie's gezicht te stromen.

Ava grijnst, "Hij wilde zelfs je lichaam intact houden, dus ik zal ervoor zorgen dat je een afschuwelijke dood sterft. Heb eerst plezier met hen, en dan voeren ze je aan de wolven!"

"Ava, ik heb je altijd als een zus behandeld. Waarom doe je dit mij aan? Onze ouders zullen je niet vergeven!"

"Denk je echt dat onze ouders echt van je houden?" sneert Ava.

Winnie verstijft. Wat bedoelt ze daarmee?

Maar voordat ze verder kan nadenken, begint de ontvoerder haar diep de bergen in te sleuren!

Ze drukken haar neer met gemene glimlachen.

Winnie beeft van angst, onwillig om het te accepteren!

Gaat ze echt doodgespeeld worden door het plan van Daniel en Ava, door deze mensen?

Geen sprake van!

Plotseling merkt ze een zwarte auto op die beneden aan de heuvel geparkeerd staat, vlak langs de weg in het donker. De autodeur lijkt vreemd genoeg open te staan, en er zit een man op de achterbank. Zijn lange silhouet is vaag, maar de sfeer voelt anders, duidelijk gespannen en onderdrukt.

Met al haar kracht breekt ze los van de ontvoerder, rolt de berg af en rent naar de auto.

Wanhopig smekend vraagt ze: "Meneer, mag ik erin? Kan ik even in de auto schuilen?"

"Ga weg," de man met koude, vernauwde ogen ademde zwaar, waarschuwend.

Ondertussen kwamen de ontvoerders van achteren aan!

"Iemand zit achter me aan, meneer, alsjeblieft!" Winnie klampte zich uit wanhoop vast aan zijn dij en klom naar binnen, waarbij ze de autodeur achter zich sloot.

Haar trillende lichaam bleef onbewust tegen de broek van de man wrijven.

In het donker openden zijn bloeddorstige ogen zich plotseling, en de man gromde: "Ga je er niet uit?"

"Ik kan er niet uit!" Ze probeerde haastig naar voren te klimmen om te rijden.

De man grijnsde koud, "Dan moet je geen spijt krijgen!" Terwijl hij dat zei, trok de man haar terug.

Winnie was verbijsterd, ze staarde met grote ogen en huilde.

Geleidelijk overweldigde de duisternis haar.

Ze wist niet hoe lang het duurde voordat ze langzaam weer bij bewustzijn kwam...

De man sliep nog steeds, en het was nog niet licht.

Winnie raapte haar kleren op en ontsnapte snel uit de auto. Die nacht ontsnapte ze aan de ontvoerders maar verloor het kostbaarste ding! En dan nog aan een vreemde.

Winnie veegde de hoeken van haar ogen verdrietig af, niet durvend te blijven of om te kijken naar de man in de auto.

Tien dagen later keerde Winnie, nauwelijks levend, eindelijk terug naar Lymington en de familie Anderson.

Ze had geen geld toen ze uit de auto vluchtte, en onderweg verdroeg ze honger en kou, met slechts de helft van haar leven over.

Winnie balde haar vuisten. In deze tien dagen had ze geen nieuws gezien van haar vader die naar haar zocht.

Ava zei dat hun vader helemaal niet van haar hield. En terugdenkend aan de oneerlijke behandeling die ze sinds haar jeugd had gekregen... beet Winnie hard op haar lip.

Ze geloofde het niet. Ze was teruggekomen met gevaar voor eigen leven om alles in twijfel te trekken.

Winnie liep koud door de achterdeur van het huis van de familie Anderson en nog voordat ze het huis binnenstapte, hoorde ze een ruzie in de woonkamer.

"Ze is dood, en we hebben het lichaam nog niet gevonden. Hoe kunnen we dan gerust zijn?" Haar stiefmoeder, Sophia Anderson, klonk bezorgd.

Ava's toon was sinister toen ze zei: "Maak je daar geen zorgen over; we geven alleen om het geld dat ze heeft achtergelaten."

"Ben je niet te hard?" kwam haar vaders onverschillige stem.

Bevend gleed Winnie uit en viel op de grond. Haar uitdrukkingsloze gezicht voelde ijskoud aan. Ze had gefantaseerd over haar vaders schuldgevoel en bezorgdheid om haar veiligheid, en over de constante zorgen van haar stiefmoeder en Ava.

Maar ze had nooit verwacht dat ze alleen maar dachten aan het uitbuiten van haar waarde na haar dood.

"Wat is er hard aan, mijn liefste? Jij was degene die Winnie wilde opvoeden om Ava te beschermen!

"Denk bovendien aan hoe we haar moeder destijds hebben behandeld. Als Winnie nog leeft en jouw geheim ontdekt..."

"Genoeg! Als ze niet dood is, zorg ik ervoor dat ze vandaag nog sterft!" Matthew Andersons stem klonk verre van meelevend als een vader.

"Vervolgens zullen we haar reputatie besmeuren. Ava en Daniel zullen haar bedrijf overnemen. De dingen die haar grootvader heeft achtergelaten, zullen van mij zijn," vervolgde haar vader.

"Ze zijn zo goed als weg, net als haar oom. Ze worden vroeg of laat aangepakt..."

'Het lijkt wel alsof de hel leeg is en alle duivels hier zijn,' dacht Winnie bitter bij zichzelf terwijl ze op haar lip beet, zichzelf weerhoudend om naar binnen te stormen en wanhopig te vechten.

Angst en overweldigende woede veroorzaakten intense pijn in haar buik. Ze begreep nu dat er iets achter de dood van haar moeder zat, een verborgen motief, en nog meer, dat haar eigen afkomst verdacht was.

Ze kon hier niet sterven!

Winnies hart werd verscheurd. Ze hield haar buik vast, rende naar buiten en riep een taxi aan, zeggend: "Breng me naar het ziekenhuis..."

"Op het nieuws vanavond, de familie Anderson... Winnie Anderson... Verdacht van meerdere affaires. Ze werd vermoord door een minnaar in de bergen. Haar familie is kapot en zoekt wanhopig naar haar lichaam..." De radio in de auto speelde.

Winnie viel even stil. Een koude glimlach speelde op haar lippen.

Ze had lang gewacht op nieuws dat haar familie naar haar zocht. Maar ze verdraaiden de waarheid om vuil te gooien op haar 'dood', nietwaar? Ze keerden goed en kwaad om! Het was allemaal zodat het vreselijke overspelige stel, Daniel en Ava, alles van haar konden afnemen!

Een haat zo fel begon in haar te roeren. Ze moest zichzelf in leven houden. Ze wilde wraak!

"Mevrouw Anderson?!" De chauffeur schreeuwde toen hij haar zag flauwvallen. "Waarom is dit meisje zo zwaar gewond?"

Winnie hoorde vaag de dokter die snel naderde...

Toen ze weer wakker werd, vond Winnie een naald in de rug van haar hand.

De dokter kwam eraan met een testresultaat en was verrast. "Mevrouw Anderson, uw HCG-niveaus zijn hoog. Dit bewijst dat u niet alleen gewond bent, maar ook zwanger!"

Winnie verstijfde, alsof ze door de bliksem was getroffen. "Dokter... wat zei u?"

"Het is een vroege zwangerschap van minder dan twee weken. Is uw vriend niet bij u?"

Winnie's kersenrode lippen werden bleek. Het moest de verkrachter zijn van tien dagen geleden in de donkere nacht! Waarom had ze zo'n pech om zwanger te raken?

De dokter leek te begrijpen wat er was gebeurd toen hij haar reactie zag. "Wilt u een abortus? Ik kan u helpen een afspraak te maken voor de ingreep..."

"Niemand mag mijn baby aanraken!"

Plotseling stormde een groep mensen de spoedkamer binnen.

De leider was een onberispelijk geklede man, die de dokter direct de kamer uittrapte.

Hij draaide zich om en knikte beleefd naar Winnie, zeggend: "Mevrouw Anderson, u bent zwanger, toch? Kom alstublieft met ons mee."

Winnie voelde zich ongemakkelijk. "Wie bent u?"

"Wij vertegenwoordigen de vader van het kind dat u draagt. Kom alstublieft met ons mee!"