บทที่ 117

วังเหม่ยเหม่ยมองภาพตรงหน้าแล้วกลับรู้สึกอยากจูบเขาบ้าง เธอได้แต่ถอนหายใจในใจว่าเจ้าเสี่ยวหลิงนี่ช่างเป็นนางมารยาจริงๆ ถึงขนาดทำให้เธอยังอดใจไม่ไหว

เจ้าตงสูดลมหายใจลึกอีกครั้ง แล้วประกบริมฝีปากลงไปอีกหน

คราวนี้ เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า เจ้าเสี่ยวหลิงดูดลิ้นของเขาอย่างกระตือรือร้น

เจ้าตงเพลิดเพลิ...